Δεν γυρνάμε στο παρελθόν. Για έναν κοινό τόπο της αλληλεγγύης και του αγώνα.
Η Ευρώπη έχει κομματιαστεί, βορά στα σαγόνια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και υπάκουων κυβερνήσεων που μέλημά τους είναι η διατήρηση της τάξης με βάση την οποία οι λίγοι διατάζουν και οι πολλοί δουλεύουν, δέσμιοι σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτη εργασιακής ανασφάλειας όπου ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να μη χάσει τη θέση του. Η μεγάλη απάτη της κρίσης βαραίνει στους ώμους εκείνων που ζουν σε καθεστώς εκμετάλλευσης, και που προσπαθούν μέρα με τη μέρα να τα βγάλουν πέρα. Μας είπαν ότι υπήρχε μόνο ένας δρόμος (there is no alternative), η λιτότητα, δηλαδή η σταδιακή καταστροφή του κράτους πρόνοιας και η ταυτόχρονη ανάπτυξη μιας τεράστιας μη προοδευτικής φορολογίας που επηρεάζει τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Τώρα γευόμαστε τους πικρούς καρπούς αυτής της συνταγής της «αυστηρότητας».
Ο νεοφιλελευθερισμός ύψωσε μπροστά σε όλους μας τη δική του αποτυχία, αλλά την ίδια στιγμή ο προσδιορισμός ενός κοινού εχθρού είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο. Τα εθνικά κράτη δεν μετράνε πλέον μπροστά στη δύναμη των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων. Τα σύνορα υπάρχουν μόνο ως ρυθμιστές της ροής της εργασίας των μεταναστών και στις συνοριακές συγκρούσεις παίζονται τα συμφέροντα των ισχυρών στις δικές μας πλάτες.
Η ανάδυση ακραίων και επικίνδυνων μορφών εθνικισμού μετατοπίζουν επικίνδυνα τη δυσαρέσκεια, τον πόνο και το μίσος για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τα τεχνοκρατικά θεσμικά όργανα της Ένωσης, τη Μέρκελ και την ευρωπαϊκή πολιτική διοίκηση. Το όραμα ενός καλύτερου κόσμου μέσα από τις κοινωνικές συγκρούσεις για την ισότητα κινδυνεύει να αντικατασταθεί από την επιβολή του δικαίου του ισχυρού. Η πολυπρόσωπη επιστροφή του φασισμού. Ο μύθος για τις μικρές ή τις μεγάλες πατρίδες.
Αν υπάρχει κάτι σαφές σε όλα αυτά είναι ότι τόσο η κρίση και οι νεοφιλελεύθερες συνταγές της λιτότητας και της δυστυχίας, όσο και η επαναφορά του εθνικισμού, ως άλλης διεξόδου, στην πραγματικότητα ακολουθούν την ίδια πορεία και μας οδηγούν προς την ίδια κατεύθυνση: την απαλοιφή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών σε παγκόσμια κλίμακα.
Από τις εξεγέρσεις της Βόρειας Αφρικής έως τις acampade στην Ισπανία και μέχρι την τουρκική αντίσταση, είδαμε στο χώρο της μεσογείου να εκκρήγνυται η οργή όλων εκείνων οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι πλέον να υπομείνουν την οικονομική δικτατορία και που αισθάνονται περισσότερο τώρα παρά ποτέ την ανάγκη για χώρους αλληλοσυσχέτισης και κοινού αγώνα. Πιστεύουμε ότι ήρθε η στιγμή να αναζητήσουμε από κοινού το δρόμο που πρέπει να πάρουμε, γιατί για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι: πίσω δεν γυρνάμε.
Δεν έχουμε καμία πρόθεση να αφήσουμε να κερδίσουν το παιχνίδι εκείνοι που ρίχνουν λάδι στη φωτιά του πολέμου μεταξύ των φτωχών, μετατρέποντας τον αγώνα ενάντια στην εξουσία σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο του γείτονα ενάντια στον γείτονα , μεταξύ «αυτόχθονων » και μεταναστών, μεταξύ των μικροιδιοκτητών και εκείνων που βρίσκονται από τη μια στιγμή στην άλλη στο δρόμο, μεταξύ αυτών που περιμένουν να μπουν σε μια casa popolare και εκείνων που καταλαμβάνουν ένα άδειο σπίτι … και ούτε μεταξύ της μιας χώρας εναντίον της άλλης .
Έχουν προετοιμάσει προσεκτικά το πεδίο της μάχης . Κατέστρεψαν το δημόσιο σχολείο ξεπουλώντας το στην παγκόσμια αγορά, μετατρέποντας τα σχολεία και τα πανεπιστήμια σε ένα λειτουργικό εργαλείο που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς εργασίας . Ένας ανίδεος λαός είναι ευκολότερο να ελεγχθεί και γνωρίζουν καλά ότι όποιοι δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, δεν έχουν τα μέσα να κατανοήσουν το παρόν και να ξεσηκωθούν .
Κατέστρεψαν τις πόλεις με διαδικασίες gentrification , δημιουργώντας μεγάλα agglomerations-‘κοιμητήρια’, γύρω από τις γειτονιές-‘βιτρίνα’, όπου μπορεί κάποιος να καταναλώσει και να κάνει τις δουλειές του. Οι προσπάθειες για κοινωνική συσχέτιση και αυτο-οργάνωση, στην καρδιά των πόλεων, γίνονται αντικείμενο πολέμου, γιατί όπου η κοινωνικότητα εμπορευματοποιείται, εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί μια νέα πηγή κερδών για τους λίγους, τόσο πιο εύκολα ασκείται έλεγχος στους ανθρώπους .
Η εργασιακή ανασφάλεια γίνεται μόνιμη κατάσταση, χαρακτηριστικό της ζωής μας, προτού καν αρχίσουμε να εργαζόμαστε. Ένας στους χίλιους τα καταφέρνει, μέσα σε ένα σύστημα που μας θέλει να εργαζόμαστε για ψίχουλα, τα οποία δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε με αξιοπρέπεια , και που μας θέλουν τον ένα απέναντι στον άλλο, σε έναν διαρκή ανταγωνισμό για λίγα ευρώ.
Στο αυτό το πλαίσιο, ζητάμε μια συνάντηση με τα κινήματα της Ευρώπης και της Μεσογείου που επιδιώκουν να κτίσουν δίκτυα αλληλεγγύης και αγώνα μέσω της καθημερινής επανοικειοποίησης. Μια συνάντηση με τα κινήματα που ζητούν να καλύψουν τις ανάγκες του 99% , μέσω της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας , δημιουργώντας χώρους ελευθερίας .
Σε πολλές περιπτώσεις ο αγώνας για το δικαίωμα στη στέγαση υπήρξε ένας πόλος σύγκρουσης που υπήρξε χρήσιμος για την ανασύνθεση του αγώνα ανάμεσα σε σπουδαστές και σε προσωρινά απασχολούμενους ανέργους, ανάμεσα σε φτωχούς και σε νεόπτωχους, ανάμεσα στους κατοίκους των παλιών γειτονιών και εκείνους που ζουν στις νέες γειτονιές-‘βιτρίνα’, και που αποτέλεσε το πρώτο αντίδοτο στην εμφάνιση των εθνικιστικών και ρατσιστικών δυνάμεων . Μια μάχη που συστάθηκε μέσα από τις καταλήψεις των εγκατελειμένων κτιρίων, που η παρανοική λογική της κτηματομεσιτικής κερδοσκοπίας αφήνει κενά και εγκατελειμένα, μέσω της αυτοδιαχείρισης , της οργάνωσης από τη βάση και από τις συνελεύσεις της γειτονιάς και μέσω των δικτύων του αγώνα κατά των εξώσεων και των κατασχέσεων, που στόχο έχουν να δοθεί ένα τέλος στη ‘λαιμαργία’ των τραπεζών .
Προτείνουμε μια ευρωπαϊκή συνάντηση με αφετηρία τους αγώνες , για να ξεκινήσουμε από τη βάση : για να μοιραστούμε εμπειρίες και πρακτικές. Για να δημιουργηθούν συνέργειες μεταξύ μας και για να ξεκινήσει μια διαδικασία εξέγερσης και αλληλεγγύης δίχως σύνορα .
– See more at: http://cantiere.org/art-04414/131415-giugno-2014-abitare-nella-crisi-incontro-dei-territori-resistenti-in-europa-e-nel-mediterraneo.html#sthash.PPr2rxOv.dpuf
